Zaterdagnamiddag. 15u. Mijn 2 zoontjes (2,5 jaar en 10 maanden) waren verondersteld op hetzelfde moment een dutje te doen. Dan hebben wij eindelijk wat tijd voor onszelf. Een schaars goed bij jonge ouders. Voor mij betekende dat op dat moment mijn wekelijkse tip voor mijn abonnees schrijven. Deze week over multitasken.
Ik neem plaats achter mijn computer, heb heel wat inspiratie… Als plots… Eén van mijn 2 kapoenen zijn keel openzet en roept zo luid hij kan: "MA’KE, IK WIL NIET SLAAAAAAAPEEEEEEN!"
We kijken elkaar aan en weten hoe laat het is: het wordt ZO’N namiddag. Tot overmaat van ramp wordt het tweede ventje door het geschreeuw van zijn grote broer ook wakker. De pret kan beginnen :-)
Beiden komen terug naar beneden en vragen onmiddellijk alle aandacht. Terwijl ik écht graag wat had geschreven...
Ik dacht het er toch maar op te wagen. We zetten de éne in zijn park en geven de andere een aantal grote witte bladen papier en laten hem wat kladden met kleurpotloden. En ik zet me terug achter mijn computer...
Hoe het komende half uur verliep hoef ik je waarschijnlijk niet te vertellen. Een kind van 2,5 is echt niet in staat langer dan een paar minuten alleen te spelen en een baby die de wereld wil verkennen en opgesloten wordt in een kooi laat ook al snel van zich horen.
Ik switchte heel de tijd tussen het geven van aandacht aan mijn kinderen en het typen op mijn computer. Een woord typen; “ma’ke ik wil een koekje”. Mijn zin afwerken; “ma’ke wil jij met mij tekenen”. Nadenken over mijn volgende alinea; de kleinste die omvergevallen is en nog niet zelf terug van rug naar zit kan.
Zo bleef het eventjes doorgaan. Tot mijn oudste zoontje heel dicht bij mij kwam staan, recht in mijn ogen keek, en heel stilletjes vroeg: “Ma’ke, ga jij nu computer uitdoen en met mij spelen?”
Het kwam binnen, mijn hart brak, en ik luisterde eindelijk naar hem. Ik sloot mijn computer af, en we maakten samen een grote toren met zijn blokken.
Als de jongens in bed zaten ’s avonds ging ik terug achter mijn computer zitten, en ik besliste alles te schrappen wat ik al geschreven had. Ik herbegon. Want ik had beseft dat ik mij soms, zonder dat ik er erg in heb, ook schuldig maak aan multitasken. Met alle negatieve gevolgen van dien.
Het feit buiten beschouwing gelaten dat ik mij zaterdagnamiddag niet zo’n goeie moeder gevoeld heb, werd het me nogmaals heel duidelijk dat multitasken gewoon niet werkt.
Maar waarom dan niet?
Door te multitasken word je constant onderbroken in de taak waar je mee bezig bent. Dit haalt je uit je concentratie en is verre van efficiënt.
Waarom is multitasken in de meeste gevallen geen goed idee?
Multitasken is niét mogelijk bij taken die je bewust uitvoert. Bijvoorbeeld autorijden en telefoneren. Dan is het zelfs vaak helemaal niet veilig.
Je doet 1,5 keer zo lang over een taak.
Zelfs simpele taken vereisen grote concentratie.
Je doet alleen de makkelijke dingen.
Het kost veel meer (mentale) energie.
Het resultaat is kwalitatief een stuk minder.
Elke keer dat je wisselt tussen taken kost je dit tijd en energie. Dit noemt men switchtasken. Je hersenen moeten zich opnieuw instellen voor deze taak, andere informatie klaar hebben staan en andere denkonderdelen activeren. Hou het zoveel mogelijk bij singletasken!
En ja hoor, wanneer ik mij ’s avonds, wanneer de jongens in bed lagen, volledig kon toeleggen op het schrijven van dit bericht, ging het een HEEL stuk beter, en een HEEL stuk sneller :-)